Ogólnie w naszych kinach nie jest tragicznie – są filmy różne i różniaste. Ale strasznie dużo jest obrazów bylejakich, pustych, przeciętnych, miałkich. Ten z pewnością taki nie jest. Jest w nim nie tylko pasja, świeżość i prawda wnikliwej obserwacji, ale także profesjonalna robota – świetny scenariusz, zdjęcia i reżyseria. No i gra aktorska – wszyscy są przekonujący, ale młodzi odtwórcy po prostu rewelacyjni. Jak dla mnie – pełne dzieło. Niski budżet, ale efekt doskonały.
Nie jest to, jak mi się wydaje, wąsko postrzegany film o hermafrodytyzmie. Raczej rzecz o ciężarze młodości, o rodzicielskiej miłości (lub jej braku), o naszej nietolerancji dla inności. I jest to rzecz wnikliwa, czasem bolesna, czasem zawstydzająca dla widza, w tym sensie, że czasem wstydzimy się podglądać sceny, które uderzają czysta prawdą tak mocno, że aż odwracamy wzrok. Jest tu przynajmniej jedna taka scena... Jest też bardzo mocna (nie w obrazach, ale w napięciu) scena gwałtu: należy ją zobaczyć, aby zrozumieć ofiary przemocy, nie tylko seksualnej. Polecam „XXY” wszystkim poszukującym w kinie prawdy, ale także tym, którzy chcą coś przeżyć. Świetny, choć niełatwy film...