1. Główni bohaterowie są zwykłymi ludzi, nie byli przerysowani ani "zrobieni", jak ja to nazywam.
Po ekranie nie latały mi wypacykowane "laski" ani umięśnieni frajerzy.
Gdyby to była amerykańska produkcja Alex zagrałaby pewnie jakaś disneyowska gwiazdka typu Miley Cyrus.
Tu jednak zachowała się konwencja prostoty co pokazuje jeszcze bardziej, że problemy są tuż obok nas i dotyczą zwykłych ludzi.

2. Nie znudził mnie, wręcz przeciwnie wciągnął, a jestem bardzo krytyczna jeśli chodzi o filmy. Zwykle oglądam je przewijając nudne momenty typu, aktor jedzie samochodem przez pół godziny i nic się nie dzieje. Przy tym filmie nie przewijałam ani razu. Nie musiałam.

3. XXY może nas nauczyć, że są różne odmienności i niepełnosprawności.
Uczy nas pokory. Mnie zawsze po tego typu filmach dopada myśl "Boże,
jakie to szczęście, że jestem w pełni sprawna, zdrowa i niczego mi nie brakuje." Zamiast martwić się czy mamy nadwagę, włosy proste a nie kręcone, czy cellulitis, cieszmy się, że nasi rodzice mają udane dzieci.

4. Aktorka grająca Alex zagrała rewelacyjnie. Nie jedna hollywoodzka gwiazda mogłaby jej pozazdrościć talentu.

Podsumowując, podeszłam sceptycznie do tego filmu. Dostałam go od kumpla i na wstępie powiedział mi, że film jest o dziewczynie z fiutem. Od razu miałam obraz kobiety typu Miriam ze sztucznymi cyckami w filmie przesiąkniętym erotyzmem i ociekający seksem. Nie spodziewałam się tak głębokiej psychologii i tak podjętego tematu.
Film zasługuje na miano arcydzieła. Polecam ludziom o wyrafinowanym guście, XXY nie jest dla prostaczków.